—————————-
ฝากปลาทูขึ้นราไปขายจนได้ดี
—————————-
.
๐ ยังมีนายเภตรา ขึ้นทูลลาจะใช้ใบ
จะไปค้าเมืองหนึ่งใหญ่ ชื่อเมืองไพสาหลีบุรี
๐ ทูลลามามินาน เจ้าวันคารถามว่าพี่ !!
จะชักใบต่อใดมี ที่คุณพี่มาทูลลา
๐ จะชักพรูกเช้านี้ ถามใยมีเจ้าพี่อา
อย่าช้าเร่งบอกมา จะถามข้าฝากอะไหรยขาย
๐ วันคารพานใคร่โม้ เอื้อนโอดโอกล่าวพิปราย
หามีสิ่งใดไม่ #ใคร่ฝากปลาสี่ห้าตัว
.
๐ นายสะเภาฟังเจ้าว่า นั่งร่อร่าแล้วยิ้มหัว
ปลามีสี่ห้าตัว ไปเอามาข้าจะใช้ใบ
๐ วันคารสันดานจริง พูดแล้ววิ่งเป็นการไว
#ห่อปลามาบัดใจ#ทูขึ้นราสี่ห้าตัว
๐ ห่อต่อให้นายสะเภา เห็นดูเราเถิดทูนหัว
อันปลาสี่ห้าตัว ตามจะแลกให้เถิดนาย อา
…..
๐ กล่าวถึงท้าวอำไพ ผู้เป็นใหญ่ครองธานี
คู่รักสมศักดิ์ศรี นามกรชื่อวันจันทร์
๐ ไข้หนาวราวสามเดือน แต่จะเคลื่อนไม่ห้วยหวัน
อาหารการทั้งนั้น วันสามซ่อนนอนโศกครวญ
๐ #จือปากอยากปลาทู เป็นศัตรูมาหลายเดือน
บุญของนางมาเตือน ออกโอษเอื้อนทูนภัศดา
.
๐ ขอท้าวให้เอาฆ้อง ตีป่าวร้องชาวนาวา
ฟังนางท้าวสั่งมา เหวยเสนาจงเร็วไว
๐ จงป่าวชาวใต้เหนือ ทางบกเรือจัดกันไป
ท่านจงเอาฆ้องชัย #ตีประกาศถามหาปลาทู
…
๐ สี่นายพายเรือมา ถึงเภตราเข้าด้วยพลัน
ปากป่าวชาวกำปั่น ใครมีปลาอย่าเน่งอยู่
๐ ปากว่าฆ้องชวาตี ของใครมีเหวยปลาทู
นางพระยาอยากปลาอยู่ สูเร่งบอกให้รางวัล
.
๐ นคเรศน์ประเทศนี้ หาไม่มีปลาอย่างนั้น
ส่วนข้างนายกำปั่น ครั้นได้ฟังว่ายังมี
๐ วันคารฝากมาขาย พอกินได้ปลาไม่ดี
แวะมาดูตะพี่ ที่พอได้ก็มีหมึงหนา
.
๐ เสนาขึ้นมาดู แลแกปลาทูแล้วมิช้า
พินิศแล้วพิศหนา #ผิดกับปลาโคบเมืองเรา
๐ #ขึ้นเห็ดเหม็ดแล้วนาย ของหาไม่ก็ต้องเอา
เสนาลานายสะเภา ไปด้วยเราหรือพี่อา
๐ ตอบว่าไปเถิดนาย ฉานค้าขายจ่ายสินค้า
ทูนเทิดใช่ปลาข้า เขาฝากมาของวันคาร
…
๐ อำมาตย์ครั้นได้ปลา ลงนาวารีบผายผัน
คุยทายพายเตมตรัน หมันร้องโหยะโหดังฉา
๐ ได้ปลาหน้าเท่าด้ง จอดเรือลงถึงหน้าท่า
#พานพระศรีที่พามา#ใส่ปลาทูชูขึ้นไป
.
๐ ก้มกราบคลานเข้าถวาย สมเด็จไท้ถามว่าอะไหรย
อำมาตย์นายใหม่ กราบทูลไทยว่าปลาทู
๐ เอื้อมพระกรเปิดดูพลัน ว่าเออนั่นชอบใจกู
ให้พระ(ราช)ทานผ้าคน(ละ)คู่ เองเอยสูราชการดี
๐ ดีนักเอ็งรักนาย ค่อยเติมให้เอ็งอีกที
ออกพระโอษฐ์เรียกทาสี วิเสทดีเครยเชื่อใจ
๐ จักนำมอบปลาให้ แล้วผันผายกราบลาไป
ทูนถวายให้ทรามวัย เจ้าทอดพระเนตรพิศหนาปลา
.
๐ ร้อยชั่งกำลังชัย ฟังสาวใช้กราบทูนมา
ดูแล้วให้ทาสา นางครัวพาเอาไปพลัน
.
๐ #เจียนน้ำมันฝานหอมใส่ หอมวิลัยทั้งปรางค์จัน
#ใส่จานฝานกรูดพลัน โรยบนปลาหอมอาวร
๐ ข้าวขาวราวไข่มด แต่งแล้วหนทพาผันผ่อน
ถวายแม่ดวงสมร อรอนงค์นาถเสวยพลัน
๐ มีรสกินหมดชาม แม่โฉมงามเสวยได้ครัน
เสวยได้สองสามวัน ตั้งแต่นั้นเชิงพักตรา
.
๐ ความไข้สายสนอง หายคลายคล่องแต่นั้นมา
นึกบุญเดชคุณปลา ช่วยชีพไว้ไม่อาสัญ
.
หลังจากนี้ท้าวอำไพให้คนหลอมทอง หลอมเงิน ใส่มะพร้าวน้ำหอมอย่างละลูกไปให้วันคาร แล้ววันคารจะได้ฝากเพื่อนทุกสำเภาไปขายเมืองถัดไป มีเรื่องอีกยืดยาว
