ภาพของ “ขนมค่อม” ห่อสีเขียวอ่อนที่เห็นอยู่นี้ อาจดูแปลกตาไปกว่า “ขนมค่อม” ที่เราคุ้นเคยซึ่งมักห่อด้วยใบตอง แต่สำหรับลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลา นี่คือขนมพื้นถิ่นที่แทรกซึมอยู่ในวิถีชีวิตของผู้คนทุกกลุ่ม ไม่ว่าจะเป็นคนไทย คนแขก (ชาวไทยมุสลิม) หรือคนจีน ต่างก็ล้วนทำขนมนึ่งชนิดนี้ ที่ทำจากแป้งข้าวเหนียวสอดไส้ถั่วเขียว มะพร้าวผัดน้ำตาล เพียงแต่เรียกขานด้วยชื่อที่แตกต่างกันไป คนในหลาด (ตลาด) หรือคนภาคกลางอาจเรียกว่า “ขนมเทียน” แต่สำหรับคนบ้านเรา มันคือ “ขนมค่อม” สืบเนื่องจากเรามีขนมเทียนอีกแบบ (อ่านเพิ่มเติมใน : https://savesingora.com/?p=1057)
“ขนมค่อม” ห่อใบยางพาราที่นำมาให้ชมนี้ เป็นฝีมือของ “วะ” (คุณป้าสะใภ้ นางสาฝีน๊ะ หวันหล๊ะเบ๊ะ) ของผู้เขียน ท่านเป็นคนบ้านลำธาร์ ตำบลโคกสัก อำเภอบางแก้ว จังหวัดพัทลุง และการที่ท่านห่อขนมด้วยใบยางพารานั้น ก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นภูมิปัญญาที่ผูกพันลึกซึ้งกับรากเหง้าและประวัติศาสตร์ของถิ่นฐานบ้านเกิดท่าน
ผู้เขียนเคยอ่านเจอบทความเมื่อนานมาแล้ว ระบุว่าอำเภอบางแก้ว คือหนึ่งในถิ่นฐานสำคัญที่คนจีนอพยพเข้ามาบุกเบิกปลูกยางพารากันหลายร้อยไร่ในยุคแรกเริ่ม เรื่องนี้สอดคล้องกับเรื่องเล่าที่ “วะ” เคยถ่ายทอดให้ฟัง ท่านว่า… ในอดีตสมัยที่คนจีนเริ่มเข้ามาปลูกยางพาราก่อนคนไทยคนแขกในแถบนั้น เมื่อถึงช่วงที่ต้นยางผลัดใบจนโกร๋นทั้งสวน คนไทยคนแขกซึ่งในขณะนั้นทำนากันเป็นหลัก ต่างก็พากันหัวเราะเยาะด้วยความไม่รู้ว่า “ต้นยางของคนจีนตายหมดแล้วที่ปลูกไว้” แต่กาลเวลาได้พิสูจน์ให้เห็น… ในเวลาต่อมา เมื่อยางพาราให้ผลผลิตและสร้างรายได้ดีกว่าการทำนา สุดท้ายคนไทยคนแขกก็เปลี่ยนวิถี หันมาปลูกยางพารากันแทบทั้งสิ้นปรับที่นาให้เป็นสวนยางพาราแทน
ที่กล่าวถึงเรื่องนี้ก็เพราะว่า ภูมิปัญญาในการนำ “ใบยางพารา” มาใช้ห่อขนมค่อม คือองค์ความรู้ที่ “วะ” นำติดตัวมาจากบ้านเกิดที่บางแก้วนั่นเอง เป็นความรู้ที่เกิดขึ้นจากสภาพแวดล้อมที่รายล้อมไปด้วยสวนยางพารา เมื่อหลายวันก่อน ผู้เขียนออกไปเดินออกกำลังกายแถวริมคลองอู่ตะเภา บังเอิญเหลือบไปเห็นต้นยางพาราที่งอกงามอยู่ริมคลอง จึงนึกถึงเรื่องราวที่ “วะ” เคยเล่า และเก็บใบยางพารานั้นกลับมา เราจึงได้มี “ขนมค่อม ห่อใบยางพารา” กินกันในวันนี้… เป็นรสชาติของความทรงจำ ที่เชื่อมโยงอดีตของบางแก้วเข้ากับปัจจุบันของคลองอู่ตะเภาได้อย่างน่าอัศจรรย์
